memore de Lidja Zamenhof

Lidja Zamenhof, la plej juna filino de L. L. Zamenhof



Dato de naskiĝo:
29-a de januaro 1904
Loko de naskiĝo:
Pollando
Dato de morto:
aŭtune de 1942
Loko de morto:
Treblinka

Lidja ZAMENHOF, la plej juna filino de la iniciatinto de Esperanto, L. L. Zamenhof,  naskiĝis la 29-an de januaro 1904 en Varsovio, tiam en la Rusa Imperio. Ŝi estis agema antaŭeniganto de Esperanto kaj ankaŭ de Homaranismo, tipo de religia kaj etika mondcivitaneco formulita fare de ŝia patro.

Ĉirkaŭ 1925, ŝi estiĝis ano de la Bahaa movado. En malfrua 1937, ŝi iris al Usono por instrui la Bahaan religion kaj ankaŭ Esperanton. En 1938, pro enmigradaj problemoj en Usono, ŝi devis reiri al Pollando, kie ŝi daŭre instruis kaj ankaŭ tradukis Esperanten multajn Bahaajn verkojn. La plej fama ŝia traduko estas Quo vadis? de Sienkiewicz, Nobel-premiito por tiu verko, esperantlingve publikigita en 1933. Jud-devena, ŝi estis murdita en la nazia ekstermejo Treblinka, iom post somero 1942 – Ankaŭ gefratoj Adam kaj Zofia, la aliaj du gefiloj de Zamenhof, estis murditaj de naziistoj.
Pri ŝia vivo, vi povas legi pli multe en la esperanta vikipedio: http://eo.wikipedia.org/wiki/Lidja_Zamenhof

Mi ne trovis ŝiajn manskribitaĵojn, escepte de la duo kiun mi sube reproduktas, kaj tioj ne sufiĉas por detala skribo-analizado. Sed ion mi povas konstati per ĉi tiuj du subskriboj, tre sinteze kompreneble ….. ke ŝi tenis pasian animon en ne-kompromisema menso….. (La longegaj malsupraj stangoj kaj la skribo dekstrenklina plus la rigidecaj stangoj tion elmontretas)

La Universala Kongreso en Genève okazis en 1925
el: The Life of Lidia Zamenhof Daughter of Esperanto, 1985 – verkita de Wendi Heller

 

el: https://www.wikidata.org/wiki/Q13007

 

Annunci

biografio pri L. Bastien

ĉiuj Prezidantoj de Universala Esperanto Asocio
inter kiuj estas Louis Bastien, elektita en 1934

bildofonto: https://wikivisually.com/wiki/President_of_the_Universal_Esperanto_Association

Louis Marie Jules Charles Bastien   naskiĝis la 21an de decembro 1869 en Obernal (apud Strasbourg) kaj mortis en Parizo la 10an de aprilo 1961. Li fariĝis esperantisto en 1902 kaj multe agadis kaj propagandis favore al esperanto kaj al ties organizado. Depost kvin jaroj li fariĝis vicprezidanto de “Société pour la propagation de l’Espéranto” (SFPE). En 1909 li eniris la Lingvan Komitaton (LK) kaj estis prezidanto de la sekcio de la Teknikaj Vortaroj. En institucioj LK kaj la poste fondita AKADEMIO (kiel supera komisiono de la Lingva Komitato) li praktike restis dum pli ol 50 jaroj.  Dum la Universala Kongreso en Stokholmo en 1934 li estis elektita prezidanto de Universala Esperanto Asocio (UEA). La 18-an de septembro de 1936 lia Estraro alvokis al la fondiĝo de nova asocio, nome Internacia Esperanto-Ligo (IEL). Tiel estiĝis “skismo”, ĉar precipe svisaj membroj daŭrigis la malnovan, “Ĝenevan” UEA. Bastien estis IEL-prezidanto ĝis 1947, kaj post la kunfandiĝo de IEL kaj UEA li fariĝis Honora Prezidanto de UEA.
(el: Enciklopedio kaj el: vikipedio).

Lingve, lia agado tiel esprimiĝis:

–  eldono en 1907 de “Naŭlingva Etimologia Leksikono“, kiu enhavas 2.445 radikojn de Esperanto kaj la parencajn formojn en la lingvoj latina, franca, itala, hispana, portugala, gemana, angla, rusa. La ideo de la verko estas montrado de loko okupita de Esperanto inter la lingvoj de la civilizita mondo

–  zorgado pri la Teknikaj Vortaroj por LK (1909)

–  traduko, en 1911, de “Funebra parolado de Princo de Condé” de Bossuet

–  kunmetado de poŝvortareto por francoj (1932);

–  kaj li estis ĉefkunlaboranto de Enciklopedio (1933)

–  en 1955 li antaŭparolis en la libro de Pierre Delaire “L’Espéranto en douze leçons”

Koncerne Enciklopedio-n –  verko pri Esperanto-movado, eldonita unuafoje en 1933-1934 kaj tute en esperanto –  la redaktoroj ŝparis neologismojn kaj klopodis pri lingva klareco eĉ por komencantoj. Ĝis tiam ĝi estas taksenda la plej granda eldona ago en Esperantujo. La enciklopedio enhavas ĉirkaŭ 2500 artikolojn, kaj priskribas ankaŭ ĉirkaŭ 450 librojn por libro-amantoj. La plej ampleksaj artikoloj koncernas landajn agadojn.

Bastien estas alkalkulebla inter la plej kapablaj kunlaborantoj de Enciklopedio. Li tre abunde prizorgis la etajn biografiojn de tiu-epokaj kaj ek-komencaj francaj esperantistoj.  Pri ili li kolektis informaron kiu certe necesigis al li atentan kaj ampleksan serĉadon je korektaj donitaĵoj. Li traktis pri:  Baudet André, Berthelot Paul, Boirac Emile, Bourlet Carlo, Cart Theophile, Chavet Gabriel, Corret Pierre, Cotton Aime, Couteaux Jean, Flourens Jeanne (francino), Grosjean-Maupin Emile, Javal Emile, Lemaire René, Méray Charles, Meyer Samuel, Michaux Alfred, Moch Gaston, Noёl Eugène, Pehier Emile, Rollet de l’ Isle Maurite, Rousseau Celestin, Rousseau Theophile, Sébert Hippolyte.

Li mortis je respektinda aĝo: 92-jare.

Louis Bastien

Louis Marie Jules Charles Bastien

( 1869 – 1961 ) grafoanalizo

La skribaĵo de Louis Bastien estis skribita en 1944, kiam li estis 75-jara, kaj ĝi estas adresata al la edzino de Jean Guillaume, filino de la paro Isbrucker. Je la fino de mia artikolo mi reproduktos komplete la du paĝojn de la letero.

Leĝera manpremado sur la papero, abruptaj haltoj kaj retuŝoj – la unuaj linioj de la letero – 1944

____________________  grafologia slipo _____________________

Plej signifaj signoj ĉeestantaj en la skribo, laŭ la grafologia metodo de Girolamo Moretti, kaj mezuroj laŭ dekonoj:

• angula 6  = sed kun mildigitaj anguloj en la malaltaj literaj refaldoj
• subtila 9  = pro la potenca sentokapablo kaj animdelikateco
• ligita interlitere 9   = facilo asocii ideojn kaj potenca logikopovo
• sobra 8    = sobreca konduto, diskreteco
• klara 8   = klareca konceptado kaj precizeco de parolo
• saltetanta 8  = nervozeco
• rigidaj stangoj 7-8  = neriproĉebla sinteno kaj kapablo teni sian honorvorton
• sinua 7   = psikologiaj kvalitoj, empatio, li certe konscie respondecas je siaj agoj

l a r ĝ e c o j –  gravas atenti al ĉi tiuj tri signoj, kiuj estas fundamentaj por la persona socialiĝo-kapablo:

• larĝeco DE literoj  3-4, neregule, [ fakte strikta, mallarĝa ] = intelekte sprita kaj verva, afekcie ofendiĝema kaj ĵaluza – li, praktike, pro sia granda delikateco kaj sentemo, estas timema perdi kion li havas kaj kion li estas kaj senkonscie striktigas spacon ene de literoj. La kun-ĉeesto en lia skribo je  subtila (altgrade) kaj je sinua (supermezura ) korektas lian maltrankvilon kaj angoron kaj li atingas sufiĉe bonan ekvilibron en la komprenado de la mondo kaj de personoj
• larĝeco INTER LA LITEROJ  4-6  – neregula = matematike mezvaloro 5 dekonoj = ekvilibro en la interpersonaj rilatoj (inter la MIO kaj la CIO, inter si kaj la aliuloj)
• larĝeco INTER LA VORTOJ  4-6  – neregula = ne-hiperkritikema sed kapabla bone diskriminacii kaj pesi, kaj en kazo de neceso li kapablas pike kvereli….

—————

• baza linio plutenata 7  = firmeco kaj psika rezisto, voloplena atingi rezultojn
• dekstren-klina  6  = amema temperamento, bona lernado-kapablo pro facila asimilado  
• malegala kun metodo 6 = bona intuicio
• akurata spontanece 5   = sufiĉa spontaneco en sentoj kaj kondutoj, sincera kaj sobra esterigo de siaj sentoj
• spadoforma (malofte) = sporada febliĝo en sia agado pro certa debileco
• malflua (pro energiaj kongestoj) 5-6  = ia koleremeto kaj ĉagreniĝo, tre probable pro la fizikaj malhelpoj kaj pro plena konscio je sia maljuniĝo
• subskribo tre multe malsama kompare al teksto:  …pli flua, …pli granda, … eĉ pli subtila,  …pli sekura, …pli homogena en la premado … supreniranta rilate al la baza linio.

Kutime, subskribo estas gesto pli aŭtomata ol normala skribado, kaj en lia skribaĵo ĝi  konservis sian unuecon kaj personigon (ligita interlitere kaj ligita inter nomo kaj familia nomo), sen haltoj. Mi min demandas: kiom da subskriboj Bastien eligis dum sia vivo? Mi min respondas: certe vere multajn dum lia milita profesio…. tial, pro la aŭtomatisma rutino,  li ne paneas en sia signaturo, kiu estas kaj restas tre fluanta….

_________________________________________________________

La du subskriboj estas eĉ pli leĝere strekitaj ol en la teksto – nur la finaj strekoj estas iomete pli premitaj kaj videblaj – el la dua paĝo de la sama letero

En ĉi tiu bildo oni vidas pli bonan distribuon de energioj (la leĝera premado sur la papero estas pli unuforma kun etaj emociaj densiĝoj, mallaŭtaj ne abruptaj) kaj la vigla ritmo bone elmontras la eksaltojn de la literoj, jen supren jen suben rilate al la horizontala imagita baza linio

( estas la lastaj vortoj de la unua paĝo )

Skizo pri lia personeco

Louis Bastien en sia skribo aspektas kiel persono emocie forkonsumita (markita 2a-maniere); mi eĉ aŭdacas diri ke li ŝajnas preskaŭ “nur la ombro de si mem”. Kompreneble, taŭgus sukcesi kompari la leteron kun aliaj antaŭaj skribaĵoj, por certe aserti tion…., ĉiukaze tia estas mia neta impreso, ja. Krome, ankaŭ lia subskribo, per ĝia absolute leĝera premado (senkorpeca kaj glita) konfirmus mian netan impreson pri la malabundo da energioj de la skribanto. Certe ne necesas esti grafologo por ekrimarki ke lia subskribo ege diferenciĝas de la teksto. La tiom reduktitaj psikaj kaj fizikaj energioj de Bastien nesufiĉas al li por alfronti ĉiutagajn sindevigojn kaj taskojn, sed malgraŭ ĉi tio lia karaktero konserviĝas fiera kaj firma (anguloj je tipo B, baza linio plutenata, rigidaj stangoj), ĉiam li deziranta pliboniĝi, montrante personecon kun aspiroj kaj ambicioj, kun solidaj moralaj principoj kiel gvidopunktoj por sia konduto.

Rimarkinde postulema al si kaj al aliuloj, neniam kontenta pri la rezultoj, en la unua momento ankaŭ grafike li aspektas rigida strukture kaj sintene (rigidaj stangoj altgrade pro la rigoreco, baza linio plutenata pro la firmeco). Se vi faras komparon kun lia foto, ankaŭ tio elmontras brustoŝvelon kaj fierecon. Sed, observante pluajn grafikajn detalojn, oni ekvidas ke lia skribo ne havas unuforman movadon… Fakte, li kapablas enŝoviĝi en homaj animfaldoj pro psikologia-sentokapablo kaj pro senelmontra-empatio, tute instinkta. Jen do, ke lia skribmaniero indikas plene lian ameman kaj afekcian kuntreniĝon: / sinua 7 pro psika empatio, altgrada streko-delikateco pro la granda sentemo, dekstren-klina 6 kun kurbitaj stangoj 2-3 kaj la mildigitaj anguloj: ĉio  esprimas inklinon al sincera indulgo. Estas markita 2a-maniere pro la impresiĝemo kiu vigligas lian emocieman senton, literoj saltetantaj donas al li pasiecon, malegala kun metodo kaj akurata spontanece indikas la intuicio-povon. / Li humane pulsas antaŭ ĝojoj kaj malĝojoj, li ne estas rigida sed sentema al aliuloj, li estas atenta kaj inkline gaja, verva kaj bonvola en siaj kritikaj rimarkoj, kaj esence scivolema ulo. Ĉiuj tiaj faktoroj kiuj apartenas al lia karaktero igas ŝanĝebla kaj varia lian skribmanieron, kiun certe oni ne povas taksi ‘rigida’ aŭ ‘nemoviĝema’ (literoj vigle saltetantaj sur la baza linio, jen supren jen suben). Simple, li tre bone kapablas sinkontroli kaj estas diskreta (sobra, skribo bone organizita strukture sen troigoj). Verŝajne, ankaŭ ĉi tiun memkontrolon li lernis, devige, dum sia militvivo…. Estas mia logika supozo.

Sed lia skribo, fidele kaj sendiskute, elmontras krizan momenton rilate al lia ĝenerala sanstato, kio neeviteble influas lian karakteron, liajn pensojn kaj atendojn: mi referencas al la delikata kaj tro leĝera premado,  al la kelkoje paneintaj sensolvaj gestoj kiuj kaŭzas la korektetojn, al la neregulaj larĝecoj (de literoj, inter la literoj kaj inter la vortoj: kelkfoje lia skribo striktiĝas, alifoje plilarĝiĝas),  al la skriba irado, jen flua jen malfacilproceda, per kiu la mano paneas… Metafore mi jam diris ke li ŝajnas, en 1944, “nur ombro de si mem”: fakte li estas trosentema kaj facile impresiĝema, elĉerpita kaj laca (neregula premado en jam tre delikata debileco), facile ekscitiĝema kaj malkvieta, sed tutcerte bone konscia pri siaj psikaj kaj fizikaj mankoj. Tamen, lia persisto kaj obstino alfronti la obstaklojn (anguloj B) estas daŭre helpataj de tre granda volo kiu same persistas (rigidaj stangoj kaj baza linio plutenata, angula skribo). Lia estmaniero kaj karaktero permesas al li rezisti kaj psikologie ne cedi antaŭ la kontraŭecoj .

Lia penso estas esence sprita kaj klara (angula, klara, ligita interlitere). Malgraŭ lia psika fragileco (1944) kaj fizika malfortiĝo, li retenas tre grandan viglecon rilate al ideoj, imagoj kaj al laboraj projektoj: al kio estas farenda kaj al kio estas farebla (baza linio). Li konservas sian selektivan juĝkapablon (klara – ligita – sinua – delikata premado – angula sed kun mildigitaj anguloj – larĝa inter la literoj laŭ mezvalora grado, tioj signifas ekvilibran juĝopovon). Li konservas eĉ sensivecan percepton (leĝera kun markita 2a-maniere) kaj rimarkindajn logiko-deduktajn kapablojn (ligita interlitere 9). Lia mensa rigoro kiam li devas elekti kaj alpreni decidojn, kaj lia firmeca sinteno apartenas al li, al lia karaktero, al liaj travivitaj spertoj kaj donas al li forton por daŭre agadi, kaj tioj tutcertee ne nuligas lian kapablon adaptiĝi kaj havi bonvolemajn sentojn. Fakte li estas kaj restas prudenta (sobra, mezgrada kalibro, t.e. en lanormo) kaj kapablas kontroli sian nervozecon (sinua kaj stangoj ne plene rigidaj).

Tio, pri kio mi miras tra lia skribaĵo estas lia kapablo konservi samtempe voloplenan forton kaj ekvilibran ĵuĝon (intelektaj kvalitoj) en kunteksto de ekstrema debileco (fizikaj kaj fiziologiaj mankoj). Mi konkludas ke li estas persono kun multaj psikaj rimedoj por bone kaj efike utiligi siajn etajn fortojn kaj kontraŭstari malhelpojn, kaj ke li estas homo kiu ĝis la fino de sia vivo kaj fortoj proponas al si labori senhalte, obstine.  

Lia propulsa puŝo devenas probable de liaj nombraj aspiroj kaj de lia forta imagpovo. Li mortis je respektinda aĝo: 93 jarojn!

Dispozicioj

Bastien konfirmiĝas dotita per specialaj perceptivaj antenoj por sin sintonizi al aliuloj (rimarkinda leĝera manpremado). Li havas instinktan delikatecon. Konsidere je lia honesteco, juĝekvilibro, skrupulemo, instinkta intuo kaj diskreteco, li kapablas defendi sian vundeblon kaj ekcesan sensan percepton, tial ke – por ne fariĝi kaptaĵo de mallaŭdantoj aŭ kontraŭuloj – li rigore sekvas la normojn. Pro ĉiuj ĉi supraj elementoj, kiuj pozitive kaj reciproke ekvilibriĝas, li neniam estos prevarikanto aŭ perforta,. Li posedas talenton por sukcese arbitracii en juraj demandoj, t.e. por esti bona juĝanto.

letero de Louis Bastien al S-ino Guillaume – 1944

bondezirojn el Italujo

por la tuta Mondo

por la jaro 2 0 1 9

Alta Bergamo, Italujo, 23an de decembro 2018

Bonvolu ĝue gustumi ĉi tiun mirindan bildon pri norditala urbo Alta Bergamo (*), kiu estas ankaŭ naskiĝurbo de konata melodrama muzikverkisto Gaetano Donizetti, 1797-1848, persono kun temperamento kaj aventurema vivo.

Ĝin fotis fotisto Marin Forcella (https://www.facebook.com/marinforcella/) la 23-an de decembro 2018, vespere. La tuto ŝajnas superreala pejzaĝo danke al maro de nebulo kaj al la jarfina festlumaro.

---

(*) interesajn pluajn historiajn kaj artajn informojn pri la lombarda Bergamo vi povas trovi ĉi tie, esperante kaj itale: https://lingvovojo.wordpress.com/2014/09/11/bergamo-duobla-urbo/

Sube, vi povas aŭdi kaj vidi – Unuakta komedio el verketo mane skribita de Gaetano Donizetti, ludita kaj rekte registrita ĉe Teatro Bellini en Adrano (provinco de Catania) – Titolo: Sonorileto

________________________

biografio pri D. Marignoni

Mi trovis malmultajn biografiajn notojn pri Daniele Marignoni, kiu estas absolute  taksita la “unua itala esperantisto”, kaj mi supozas ke li – dum kelkaj jaroj – restis fakte izolita esperantisto povinte ekzerciĝi en la internacia lingvo nur danke al papera korespondado.

En la Enciklopedio de esperanto (1933) oni legas ke lia nomo troviĝas en la UNUA ADRESARO, datita 1889, kun nur aliaj 1000 nomoj, kaj li estis la sola italo. En tiu listo estas tre famaj esperantistoj de la unua horo, kiel ekzemple: Beaufront, Dombroski, L. Einstein, Grabowski, Kofman.

Daniele Marignoni, kiu naskiĝis en 1846 en lombarda urbeto Crema kaj mortis en la sama urbo en 1910, jam en 1889 eldonis la unuan lernolibron por italoj,

sed nur en 1903 Alberto Gallois, alia esperantisto, iniciatis propagandon en vilaĝo Riolunato (provinco de Modena).

El la demandaro kiun mi reproduktis en mia antaŭa artikolo, plenigita de Marignoni por la Centra Oficejo en Parizo en 1906, oni ekscias tutcerte ke:

• li tiumomente havas nenian oficialan profesion (observu lian tre grandan precizecon en la respondoj – tio bone spegulas lian formalismon)

• li estas ekshelpanta Notarion

• li ludas stenografion

• tenas librojn kaj kason ĉe diversaj Administracioj

• konas la francan, la latinan kaj la esperantan lingvojn, krom la italan kompreneble
  

• kaj, je la demando: “kiujn lingvojn vi povas paroli?’ li iomete plendas ke li parolus esperanton nur se li havus kolegojn tie ĉi.

En la reto mi trovis ion alian. El la itallingva vikipedio oni legas ke, antaŭ ne tro longe, maljuna nevino de Daniele lasis al episkopa kurio Marignoni-Palacon en Crema, kie lia familio komencis loĝi meze de la Deknaŭa Jarcento, loko kie Marignoni mortis. Pri liaj pra-gepatroj oni legas sufiĉe detale, kaj ke ili estis famkonataj en tiu urbo; kelkaj estis religiistoj. Li havis 7 gefratojn, sed oni malmulte scias pri lia persona vivo.

Retejo kun pluaj biografiaj notoj troveblas ĉi tie: http://www.ikue.org/roma/marignoni.htm   De tie oni havas konfirmon ke li neniam edziĝis, ke li korespondadis kun Zamenhof mem, ke  en 1956, danke al prof. Leandro Taccani (esperantisto) oni dediĉis al Daniele Marignoni superan lernejon en Milano. Temas pri Profesia porkomerca Instituto, en Strato Melzi d’Eril. Nuntempe ĝi nomiĝas: Istituto Professionale per il Commercio ed il Turismo “D. Marignoni-M.Polo”, post unuiĝo kun alia lerneja Instituto M. Polo (eksa Stendhal/Voltaire).

Vi povas trovi ĉi tie:   http://www.ikue.org/roma/marignoni2.htm   la informadikigitan transkribon de la esperanta letero de Marignoni, manskribita la 13-an de augusto 1904,  kiun mi grafoanalizis.

Sube, jen al vi denove la bildon kun la unua paĝo de tiu letero:

Daniele Marignoni estis ankaŭ fama stenografisto. Li verkis
eĉ volumon: “Pro Vegezzi e la sua stenografia” eldonita en 1902 kaj
1910 daŭrigante la disvastigon de stensistemo elpensita de Vegezzi, kiu per ĝi
emis plisimpligi la metodon de la reganta Gabelsberger-Noë. Sed post la morto de Marignoni tiu metodo dronis
en forgeso.

La urbo Crema dediĉis straton al li (via Daniele Marignoni).

____________

la personeco de D. Marignoni (2-a parto)

(  la daŭrigo de la grafoanalizo  )

( 1846 – 1910 )

       lia vizaĝo

                                                              kaj   fascinaj perspektivoj de malnovaj stratoj en urbo Crema, por vidi tiuepokajn vivlokojn kie li naskiĝis en la 19-a jarcento

bildofonto:   https://www.cremaonline.it/cultura/29-11-2013_Historia+et+imago+Cremae,+le+vie+scomparse/

_____________ grafologia slipo _____________

 

Grafologiaj signoj (gradoj laŭ dekonoj):

Aŭdaca 9 – Ekstra-signoj pri aroganteco 3-4 (plifortigitaj de ĉeesto de aŭdaca) – paralela 9 – ligita interlitere 9 – baza linio plutenata 8-9 – alligita (intervorte) 8 (*) – rigidaj stangoj 8 – akuta 7 – Larĝeco de literoj 4 – Larĝeco inter la literoj 3 – Larĝeco inter la vortoj 4 – [ la tri literaj larĝecoj, aŭ pli ĝuste la tri mallarĝecoj, en ĉi tiu skribaĵo ekvilibras ] – Ark-forma (vidu literojn  ‘m’  kaj ‘n’) – anguloj je tipo B 7, kiuj estas pintigitaj kaj kelkfoje mildigitaj – akurata spontanee 7 – flua 6-7 – dekstren-klina 6 – ĉarma kun vanteco 6 – klara 6 kaj  malklara 4 – malegala kun metodo en la kalibro, 6 – kalibro mezgrade (t.e. la pli malgrandaj literoj estas altaj inter 2 kaj 3 milimetroj, tio estas la normo) – dinamika 6 – konfuza 6 – markita unua-maniere 5 (bona vivkapablo) – markita dua-maniere 3 (emociiĝemo en la normo) – subskribadoj – malsamaj skribmanieroj ene de la tuta teksto – ĉeesto de tute aparta signo: forĵetita iele tiele (en kelkaj ligoj, en kelkaj streketoj de t-literoj, kaj same en iuj grafikaj interplektoj…..)

_____________________________________________________

(*) Kuriozaĵo:

en tipaj skriboj de klerisma 18-a jarcento, kaj ankaŭ en 19-a jarcento, la signo  “ligita inter la vortoj” estis ege pli ofta, sed hodiaŭ ĝi troviĝas preskaŭ neniam. Havis ĝin, kaj altgrade , B. Pascal (1623-1662) kaj G.J. Danton (1759-1794), ankaŭ Pasteur (1822-1895).

Ligita intervorte estas gesto kiu postsekvas sekvantan vorton kaj esence signifas “transiri de unu ideo al la alia senrompe kaj sen deflankiĝoj”. “La  skribanto ne ekkonscias pri la ĉirkaŭaĵoj se tioj ne eniras en sian logikon”. Moretti, kiu estas la skolfondinto de la itala grafologio, aldonas eĉ somatan trajton:  “ĉar menso estas tiom engaĝita pro limigo de la konscio-kampo, persono kiu tenas ĉi tiun signon tre ofte ŝajnas vidi okule nur fiksan punkton,  kiel li estus neestanta”.

supre: bonvolu observi lian ligmanieron kunigi

“tiuj-ĉi”

sube:  li personece kunigas tri vortojn samtempe  

“nella-Conferenza-in”

_________________________________________________

grafoanaliza pliprofundigo

Skribo de Marignoni apartenas al lia kulturepoko. Mi fakte rimarkas kelkajn laŭstile plibeligojn, ĉefe en la komencaj majuskloj, la rigoran observemon de la dekstra kaj maldekstra marĝenoj, la kliniĝon al dekstro de literoj kaj vortoj. Temas pri elementoj bone lernitaj dum la unuagrada lernejo kaj ankaŭ poste de li plutenitaj, kiuj vidigas lian celon atingi ‘belan skribmanieron’. Same, mi rimarkigas la grafikan atentemon kiu, verdire, ne estas plene artifike pristudata, ĉar lia skribo estas spontana kaj flua, sed estas influata de estetika bezono kiu, kaŝe, elmontras lian deziron plaĉi al aliuloj, kaj konkeri ilian admiron, aferoj pri kiuj li plezuriĝas (manierismaĵoj, spontana akurateco kaj fieraĵoj, vantema ĉarmo, dekstren-klina).

Rilate al dektren-kliniĝo, mi supozas ke tia elekto povas esti parte kaŭzita de lia profesia utiligo de stenografio; fakte, diversaj sten-sistemoj instruitaj tiuepoke en Italujo, antaŭvidas kliniĝon dekstren de stenaj simboloj por plue rapidigi la kodan transliterumadon de vortoj.

Marignoni tre facile lernas kaj ensorbas sciojn, ĉar li havas bonan memorkapablon, pli materian ol konceptan; li estas diligenta kaj scivolema (akurata kaj dekstren-klina), persista kaj insista kun emo al efektiviga tekniko (anguloj je tipo B pro la persistemo kaj paralela pro la teknikismo).

lia skribo en 1904 – li estis 58-jara

Hipotezeblas ke li ricevis rimarkinde malmildan edukadon, kiu trudis al li respekton pri la normoj kaj la tradicioj (rigidaj stangoj supermezure fakte esprimas certan rigidecon kaj neflekseblan karakteron, dum paralela kun akuta elmontras mensan skemecon, pikan kaj dogmeman); li tre bone alproprigis al si tiujn sociajn regulojn, ĝuste pro sia facila alpreno de instruoj ricevitaj (dekstren-klina, flua, ligita interlitere). Li estas tre aktiva homo, kiu ne plene eltenas alies volon, kiu ne facile rezignacias, kiu ĉiukaze kapablas kontraŭstari malgraŭ la neflekseblecoj. Li havas sufiĉan dinamismon kaj multajn energiojn eluzendajn. Li efike uzas siajn fortojn kaj siajn ekideojn prefere por serĉi solvojn ol por inventi novajn (malegala kun metodo en litera kalibro kaj aŭdaca).

Li kapablas komplete ekposedi fakajn studojn, sed mankas al li originaleco kaj imagopovo, kiuj estas inhibiciitaj de MIO kiu penadas malfermiĝi al mondo, kiu strikte kaj fortike alkroĉiĝas al siaj havaĵoj (materiaj kaj intelektaj) (mallarĝa interlitere, angula skribo). Li ŝatas pli multe konjekti ol funde esplori, kaj liaj rimarkoj estas iom tro viglaj, ĉar li emas kontraŭparoli kaj facile glitas sur ŝajna vereco: distingas kaj subdividas, subtilumante ĝis sia konfuziĝo (mallarĝeco inter la literoj kaj inter la vortoj, akuta, paralela, substrekadoj, konfuza). La adopto en la tekstoj de malsamaj skribmanieroj, kelkfoje lingvoj (la franca, la latina, la itala) pro neceso evidentigi konceptojn, estas pedantaĵo konsiderebla kiel simila al substrekadoj, en kunteksto je akurateco kaj nesufiĉa knedebleco.

Liaj kritiko-kapabloj estas modestaj, sed ĉiukaze konformaj al lia intelekta subtileco (interlitera mallarĝo konforma al mallarĝo intervorta). Certe oni ne povas konsideri lin hiperkritikulo, kaj kion li eksterigas per sia ĉikanaj sofismaĵoj devenas de lia granda kontraŭdira spirito (akuta, kun multaj pikaj anguloj).

La evidenta grafika akurateco (spontana, ne tro artifika) kiu fidele klopodas reprodukti la lernitan modelon, kaj la ĉeesto de signo  forĵetita iele tiele (en iuj intervortaj kunligoj, ĵetitaj preskaŭ nezorgeme) ne tute misharmonias kun la akiro de ia aŭtonoma penso, regata de logikego. Pro tio, komence de la grafoanalizo, mi asertis ke ‘nur parte’ lia skribmaniero apartenas al lia kultura epoko. Lia skribo flue moviĝas kaj neperfekte adheras al modelo.

Dum lia individua evoluo, do, la kontraŭaj   nekonscio-konscio    daŭre interagas kaj interparolas (lia skribo ne estas senŝanĝa aŭ stagna, kvankam ĝi povus tiel ŝajni kelkfoje)  kaj kiam la nekonsciaj elementoj – instinktoj, emocioj kaj akcesoraĵoj –  elaperas, jen ke senprokraste li tiojn engaĝas konstrue, por decidi senhezite, por konkrete agadi, kun evidenta karakterizo je maltimo kaj insolenteco, kelkfoje preskaŭ aroganteco, aŭ indigna kolero kaŭze de troa fido al si kaj de supereca mieno… sed ĉi-lasta estas pli demonstracia ol nepra (aŭdaca, arogantaĵoj, rigidaj stangoj 8, markita unua maniere 5, dekstren-klina kaj manierismaĵoj, dinamika 6).

 

Intelekte

Lia pensmaniero karakteriziĝas per granda logiko, talento kiun li ĉiam utiligas en ĉio kion li faras ( intelekte kaj morale = ligita kaj alligita). Li aŭdas la opoziciojn de aliuloj (flua kaj dekstren-klina) sed okaze de seriozaj malhelpoj certe li ne konsterniĝas: se li konsideras tiujn  kverelojn tute ne validaj laŭ logika vidpunkto, li tiojn decide rifuzas utiligante siajn plej firmajn argumentadojn. Sed kiel, iam, iu asertis,  kio estas logika ne ĉiam estas ankaŭ vera.

Lia seninterrompa pensado – kaj la fluo de liaj ideoj per kiuj li kunligas kaj asocias nekomune premisojn kun konkludoj – estas tiom fermita kaj intensa ke li, fakte, anstataŭas la kritikan ekzamenadon per rigora logiko. Temas pri malabundo da pri-konsidero, kiu influas tempon de li dediĉata al rezonado. Sen prudenta kontrolado de siaj vidpunktoj pri la vivo kaj la mondo, liaj hipotezoj,  eĉ se densaj koncepte, povus difektiĝi kaj direktiĝi al sektoreca vidpunkto kaj resti malprofundaj. Lia ofta ekbolanta pensado, pro manko de necesa racia paŭzo, igas lian paroladon nebula (konfuza 6 kaj klara nur 6), ĉar la ideoj interplektiĝas kaj reciproke surmetiĝas (literoj surmetitaj, eĉ interlinie  = konfuza 6). Lia aŭdac(em)o ĝuste elvenas el tiu amaso da deziroj kaj aspiroj kiuj nepre devas emerĝi, ĉar tutcerte li estas nek silentema, nek malaplomba. Lia kunnaskita braveco kaj memfido instigas lin partopreni instinkte kaj senbride.

Lia firmeco kaj decida agado (jam vaste analizitaj de mi en la antaŭa artikolo) evidentiĝas kiel lia plej grandioza karakterizo kaj ne rezignigas al li alfronti plej malfacilajn kaj nesupereblajn taskojn. Tamen mi povas aserti ke lia optimismo kaj lia tre granda memfido sukcesi en ĉiuj cirkonstancoj, restas  ĉiam ĉe la limoj de realo (modera kalibro, klara 6 kiu estas sufiĉa). Li ne estas fanatikulo, ĉar liaj entuziasmoj ne estas maloportunaj aŭ deliraj, krome lia logik-talento kaj lia kapablo plani sian agadon favoras lian sorton (baza linio plutenata plus ligita plus malegala kun metodo en la kalibro = evidentigas en  li ian eltrovemon kaj vervon kaj moderigas la efikojn de lia inklino troigi).

 

Resume – grafologie kaj psikologie –

konsidere de malsimpleco kaj aparteco de ĉi tiu eminentulo

 

Signo akuta havigas al li ruzecon, baza linio plutenata plene esprimas lian sindevigan konstantecon, paralela provizas lin je tiu necesa teknikismo por igi pli organizita sian agadon, ĉefe dum konfuzaj kaj ekcitiĝaj momentoj (konfuza), la signo aŭdaca (kaj la fierecaj ekstrasignoj kiuj ĝin plifortigas) eltiras forton kaj puŝon el lia esenca optimismo sukcesi en ĉiu cirkonstanco, kaj la ĉeesto de persisto (anguloj je tipo B) devigas aliajn homojn respekti lin kaj liajn esencajn rajtojn: ĉiuj ĉi tiuj faktoroj permesas al li atingi efikajn rezultojn. Lia profunda memestimo, bone eksterigita per maltimaj sintenoj, kelkfoje eĉ temeraraj, povas allogi simpatiantojn, ĉefe kiuj estas sianature timemaj kaj dubemaj, kaj pro tio ili pli multe admiras lian (supozitan) senerarecon. Ankaŭ lia teniĝo pozas defie. Dum la plej danĝeraj momentoj li povas esti absolute agitanto de amasoj.

Kapabla je heroaj gestoj kaj surprizi pro siaj kuraĝaj kaj bravaj elektoj, li estas persono kiu malfacile lasas, des pli kiam la celo estas nobla kaj inda. Tiaokaze, li donas honorindecon al homa speco. Tamen, pro lia emo al fiereco, al nesufiĉa pri-konsidero, li povus erare juĝi (ĉarmo kun vanteco 6 = intelekta vantemo).

Dispozicioj

Subjekto kun tiel granda kaj favora opinio pri si, kun tia rigoreco de disciplino kaj en daŭra nerva tensio, havas dispozicion por laboroj kiuj postulas ĉikanon kaj diskuto-lertecon, ekzemple juro kaj, tute specife, advokatado pro sia majstreco plentrafi (akuta). Homo ege firmdecida, li fakte ŝatas skemigi, distingi, rebati, provoki. Sub kultura preteksto li kaŝas sian vantecon kaj ian ĝeneraligitan spiton. Krome, li inklinas al fakoj kiuj postulas multe da logiko, memoro, bona nivelo de atento kaj teknikemo: unu el ili estis fakte stenografio. Tio ne okazis hazarde.

 

sube:  historia dokumento – 1906 – kun liaj memskribite personaj informoj

la personeco de D. Marignoni (1-a parto)

        (grafoanalizo, enkonduko)

bildofonto: http://adafanews.blogspot.com/2016/02/giornata-della-lingua-madre.html

_________________

Ĉar temas pri italo kaj samtempe pri la unua el italaj esperantistoj, kiu enkondukis Esperanton en Italujon, en antaŭa artikolo mi  eksceptokaze verkis en la itala lingvo. Jen sube la esperantan version (unua parto)

___________________

Grava premiso por pli bone kompreni la personecon de

Daniele Marignoni     (1846-1910)

 

paĝo. 1

 

 

La ardita kaj fiera skribo de D. Marignoni

 

La skribmaniero de ĉi tiu esperanta pioniro  ne estas facile interpretebla, pro la fakto ke evidentiĝas rimarkindaj psikaj kaj grafikaj rilatoj kiuj, ĉe la unua impreso, perpleksigas. Tioj estas:

<———-

1)   antaŭ ĉio, tiuj koreografiaj kaj specialaj ornamaĵoj kiuj – grande – retroiras sur sin mem, kaj ofte per seka kaj hakita movo (ekz. vidu la literon  “o”  en la vorto ‘aŭgusto’ el la paĝo. 1). Tiuj gestoj senhezitaj apartenas al grafologia signo AŬDACA .

2)   due, tiu bizara diferencigo por esprimi alies pensojn aŭ diritaĵojn per malsama skribo: orientita vertikale prefere ol  kline dekstren (vidu pli sube). Sed kribado kliniĝanta dekstren estas al li pli ĝuste taŭga.

 

 

 

 

ĉu  du  skriboj ?

Por rapide eniri en la kernon de lia personeco  necesas do determini la plej evidentajn psikajn elementojn kiuj malkaŝe ekzistas supermezure en tia skribo:  ili estas firmeco kaj decidemo. Tiaj kvalitoj estas bone prezentataj per la tri signoj BAZA LINIO PLUTENATA, ANGULOJ JE TIPO ‘B’ kaj RIGIDAJ STANGOJ, ĉiuj altgrade, kies psikologiaj signifoj estas jenaj:

• BAZA LINIO PLUTENATA = la tenado de horizontaleco en la baza linio dum tuta skribado esprimas konstantecon, kapablon antaŭvidi, planadkapablon kaj sindevigon = ĉi tiu estas la plej vera firmeco. Kontraŭaj signoj estas ‘supreniranta’ (kiu esprimas entuziasmon kaj ekstremkaze fanatikizon)  kaj ‘malsupreniranta’ (kiu indikas laŭgrade influeblon, malfortecon ĝis deprimo = cedadon).
• ANGULOJ JE TIPO B = skribo kun du aŭ pli da anguloj, pintigitaj aŭ mildigitaj, en literoj kiuj sianature devus esti rondformaj kiel, ekzemple, literoj   ‘o’,  ‘a’   kaj ties devenaĵoj (‘d’, ‘g’, ‘ĝ’,  ‘q’ en kelkaj lingvoj estas). Anguloj je tipo B indikas diversgrade rezistokapablon. Oni povas ilin bone rimarki en la cifero NULO en dato  “10 aŭgusto”, funde de paĝo 1 = rezisto kaj persisto kiu povas fariĝi  eĉ obstineco, ĉiuj niveloj donas psikan turmenton ĉar ulo alkroĉiĝas al solidaĵo por ne esti kuntrenita kaj por ne rezigni siajn ideojn, konvinkojn kaj agojn. Siaj memestimo kaj socia respekteco suferus pro tio.
• RIGIDAJ STANGOJ = liter-rigideco ĉe la plej grandaj minuskloj (‘l’, ‘t’, ‘f’, ‘g’, ‘ĝ’, ‘p’, ‘j’, ‘ĵ’… kaj ‘q’). La persono esta nefleksebla,  ne akceptas obĵetojn, diverse li/ŝi sin konsiderus tro fleksiĝema, rezignema, cedema. Tia stango-tipo indikas ĉiam tension, eĉ muskol-nivele.

 

Ĉiuj tri grafologiaj signoj celas al firmeco, kvankam diversmaniere, sed la plej vera firmeco apartenas ĝuste al ‘baza linio plutenata‘. Kio efektive distingiĝas  estas ke, se anguloj je tipo B igas turmentita la pensadon, kaj la rigidaj stangoj ne akceptigas al si  opoziciojn,   la signo baza linio plutenata  supozigas staton je konscio kaj konscienco, kaj racie kaj psike, ĉar la argumentoj jam estis antaŭe ekzamenitaj kaj pridiskutitaj per interna debato kaj la ulo for-digestis ĉiujn ‘kontraŭajn pruvojn’. Poste, per sama dinamiko, la persono estas denove preta por enirigi aliajn raciojn, same kaj interne  pridiskutindajn.

Nu, en la rimarkinde firmeca kaj decida kunteksto, vide kaptebla en la skribaĵo de Marignoni pro la ĉeestantaj tri diritaj signoj, la kunekzisto de alia tre evidenta signo, ‘aŭdaca‘, povas trovi klarigon (kvankam aŭdaco povus ŝajni per si mem kontraŭa al firmeco):

• AŬDACA – skribo strukturita per strekoj senhezitaj, fieraj kaj foje abrupte ĉesigitaj = intelekta kaj morala sendubeco.

Aŭdaco, kiu forprenas iom da sereneco kaj povus insidi la ĉeestantan nedubecon, povus esti konsiderita rilate al  Marignoni reekvilibrigon por malstreĉi siajn tro fortajn postulemon, precizecon kaj pedantemon.  Efektive li arde kaj pasie celumas havi plej noblan kaj longvidan ideon pri la vivo, des pli ke ĉeestas en lia skribo ankaŭ la signo ‘alligita‘ (ligita inter la vortoj), esprimanta nekomunan logikecon kiu inkluzivas tiun moralan. La nobla idealo estas Esperanto, kaj tio travidiĝas ja ankaŭ en la enhavo de la teksto.

Jen do ke, kiam neprudenta kuraĝego, kiu kondukas al maltimo, estas utiligata favore al nobla idealo, tio honor-donas al homo, eĉ se per si mem aŭdaco estas pli subjektiva ol objekta trajto. Mi jam diris ke ne estas facile kompreni tian komplikaĵon….

En la sekva artikolo mi pliprofundigos detale aliajn personecajn trajtojn de ĉi tiu pioniro:  egoismon/malegoismon, intelekton kvante kaj kvalite, intuiciojn aŭ ne, interpersonajn rilat-kapablojn, psikofizikajn energiojn, perceptan povon, klarvidon aŭ ne, eventualajn mankojn: ĉiuj homoj povas havi mankojn, ja, ĉar perfekteco ne apartenas al homoj.

(daŭrigote)

__________________________

Daniele Marignoni, grafoanalisi approfondimento (2-a parte)

 

la scrittura di Daniele Marignoni, 1904

 

 

 _________________________   scheda grafologica

Segni grafologici (in decimi di grado):

Ardita 9 – ricci spavalderia 3-4 (rafforzano ardita) – parallela 9 – attaccata  9 – mantiene il rigo 8-9 – legata tra parole 8 (*) – aste rette 8 – acuta 7 – Larga di lettere (LDL) 4 – Larga tra lettere (LTL) 3 – Larga tra parole (LTP) 4   [ le 3 larghezze di lettere, in questa scrittura  le tre strettezze, sono tra loro comunque equilibrate ] – arcuata – angoli del tipo B  7, con angoli a volte appuntiti e a volte smussati – accurata spontanea 7 – fluida 6-7 – pendente 6 – vezzosa civetteria 6 – chiara 6   e  oscura 4 – disuguale metodico 6  in calibro medio – calibro medio (lettere minori alte tra 2 e3 mm.) –  dinamica 6  – confusa 6 – intozzata 1° mod 5 per la giusta vitalità – intozzata 2° modo 3 –  sottolineature – scritture diverse all’interno del testo –  presenza di gettata via alla meglio (in alcuni legamenti e tagli delle ‘t’  e intrecci vari…

_______________________________________________________________________________

(*)  Una curiosità:

nelle scritture del ‘700 illuministico e nel primo ‘800 il segno “ legata tra parole” era assai frequente, mentre oggi questo segno non si trova quasi mai. Lo avevano, e in grado piuttosto elevato, nell’ordine di 9 decimi, B. Pascal (1623-1662) e G.J. Danton (1759-1794), l’aveva anche Pasteur (1822-1895).

Legata tra parole è il gesto che rincorre la parola successiva e significa sostanzialmente “ passare da una idea all’altra senza rotture e deviazioni”. “Lo scrivente non si accorge delle cose che lo circondano se non entrano nell’ordine della sua logica”. Moretti, che è il Caposcuola della grafologia italiana, aggiunge anche un aspetto somatico: “essendo il pensiero così impegnato, in quanto si restringe il campo di coscienza, la persona con questo segno si presenta spesso con l’occhio fisso, tanto da sembrare assente”.

 

da notare i legamenti:  proprio-fiasco  /  nella-Conferenza-in

e anche:      tiuj-ĉi

 

—————

 

Profilo della personalità di

Daniele Marignoni  –  (1846-1910)

Approfondimento

Quella di Marignoni è una scrittura in buona parte figlia del suo tempo. Mi riferisco ad alcuni gesti ammanierati presenti nel suo scritto soprattutto nelle maiuscole iniziali, al rispetto rigoroso dei margini a sinistra e a destra del testo e alla pendenza a destra delle lettere e delle parole: tutti elementi appresi a scuola e conservati anche in seguito che mostrano l’intento di ottenere una  ‘bella calligrafia’.  Mi riferisco anche all’accuratezza grafica che, pur essendo spontanea e non del tutto studiata (per la presenza di ‘gettata via alla meglio’ in diversi legamenti tra le parole), rimane attenta alla forma ed è influenzata da una esigenza estetica che è al tempo stesso esigenza di piacere agli altri, di conquistarne l’ammirazione per la quale si compiace quando riesce ad ottenerla (ricci ammanieramento, accurata spontanea e ricci spavalderia, vezzosa civetteria, pendente).

Riguardo alla pendenza delle lettere verso destra, aggiungerei che questa sua scelta potrebbe essere stata almeno in parte indotta anche dall’utilizzo professionale della stenografia che, nella maggior parte dei metodi insegnati all’epoca in Italia, per se stessa prevede l’inclinazione dei segni stenografici a destra al fine di rendere ancora più veloce la trascrizione delle parole in codice.

Lo scrivente possiede notevoli capacità assimilative perché possiede molta memoria, più sulle cose  materiali che di concetto, è attento e curioso (accurata e pendente), tenace e insistente e con l’inclinazione per la tecnica esecutiva (angoli B per la tenacia e parallela per il tecnicismo).

E’ ipotizzabile che egli abbia ricevuto una educazione piuttosto severa che gli imponeva il rispetto delle regole e delle tradizioni (aste rette in alto grado esprime infatti una certa rigidezza e inflessibilità di carattere e parallela con acuta un certo schematismo mentale, pungente e dogmatico), norme che egli ha comunque ben recepito anche per la facilità, come già detto, nell’ assimilare gli insegnamenti (pendente, fluida, attaccata). E’ persona comunque attiva, che non subisce del tutto passivamente, con una buona dose di dinamismo e di energie da spendere che investe soprattutto nella ricerca di soluzioni (disuguale metodico nel calibro e ardita).  E’ capace di impadronirsi integralmente delle materie oggetto di studio, ma manca di originalità e le capacità immaginative-creative sono inibite da un IO che stenta ad aprirsi al mondo e che tiene saldamente stretto quello che è o che ha (stretta di lettere, angolosa). Più che approfondire ama arguire, e le sue osservazioni sono piuttosto vivaci perché tende alla contraddizione e facilmente sdrucciola nella speciosità, distinguendo e sub-distinguendo, cavillando fino a confondersi (stretta di lettere, stretta tra le parole, acuta, parallela, sottolineature, confusa). L’adozione di una scrittura diversa (dritta piuttosto che pendente) per mettere in evidenza concetti o citazioni di altri è una forma di pignoleria equiparabile alle sottolineature in un contesto di accuratezza e di scarsa malleabilità.

Le sue capacità critiche sono ridotte ma, in ogni caso, proporzionate alla sua sottigliezza intellettiva (stretta di lettere è proporzionata a stretta tra parole). Non è un ipercritico, ma quello che manifesta con la sua pignoleria è piuttosto il suo forte spirito di contraddizione (acuta).

La presenza di una certa cura grafica (spontanea, non studiata) e di gettata via alla meglio (nei legamenti, tra parole, lanciati quasi con noncuranza in avanti fino a congiungersi alla parola successiva) confermerebbero invece l’acquisizione di una propria autonomia di pensiero (guidato dalla logica) che si discosta dal modello assimilato. Per questo accennavo all’inizio che solo parzialmente la sua scrittura è ‘figlia del suo tempo’.

Nella sua maturazione personale dunque gli opposti inconscio e coscienza interagiscono e dialogano costantemente (non è una scrittura statica o stagnante, lo è solo all’apparenza) e gli elementi inconsci – pulsioni,  contenuti affettivi e opzionali – quando vengono portati alla luce sono da lui subito investiti in energia costruttiva, in decisionalità sicura senza esitazioni, e in azioni tangibili, seppur rivestite di audacia e protervia che possono rasentare l’altezzosità o lo sprezzo per sensi di sicurezza e di superiorità, più dimostrativa che sostanziale  (ardita, ricci spavalderia, aste rette 8, intozzata 1° modo 5, pendente e ammanieramenti, dinamica 6).

Intellettivamente

Il suo è un pensiero caratterizzato dalla logica ed egli impiega questa attitudine sempre e in tutto ciò che fa, sia dal punto di vista intellettivo che morale (attaccata e legata). Ascolta le opposizioni degli altri (fluida e pendente) ma non si scompone se incontra delle difficoltà serie: se ritiene dal suo punto di vista che quelle contestazioni non sono logicamente valide, le rifiuta con decisione sempre utilizzando la ferrea logica come argomentazione. Non sempre ciò che è logico è anche vero però, come qualcuno ebbe a dire. La continuità di pensiero e il flusso delle idee, con cui lega le premesse alle conclusioni, è così serrata e intensa che egli, in pratica, sostituisce con la logica il vaglio critico e la verifica. Si tratta di una carenza di riflessione che incide sul tempo (ridotto) che dedica al ragionamento. Senza il prudente controllo della verifica, la sua visione delle cose e del mondo, per quanto arguta, potrebbe cadere nel settoriale e restare nella superficialità.  Il pensiero, sempre in ebollizione, senza pause meditative a volte si fa pure nebuloso in lui (confusa 6 e chiara soltanto 6), perché esse si intrecciano o si accavallano (sovrapposizioni di lettere, anche di lettere tra una riga e l’altra = confusa 6). La sua audacia nasce anche da quel cumulo di desideri e aspirazioni che devono emergere a tutti i costi, perché egli non è un taciturno, né un timido. Il coraggio innato e la sicurezza di sé lo spronano ad intervenire istintivamente e senza freni.

La sua fermezza e determinazione (che ho analizzato a fondo nell’articolo precedente e sono la caratteristica più appariscente) non lo fanno certo desistere dalle imprese anche più difficili e insormontabili. L’ottimismo e la grande fiducia nelle proprie capacità sulla riuscita in ogni circostanza restano comunque sempre ancorati a qualcosa di concreto e, seppur con fatica, si mantengono nei limiti della realtà (calibro medio, chiara 6 è scarso ma sufficiente). Non è un fanatico, perché non si lascia condizionare da facili e inopportuni entusiasmi, e in questo lo aiutano molto la logica e un certo grado di pianificazione dell’azione (mantiene il rigo e attaccata, con disuguale metodico nel calibro per un certo estro e brio, oltre al calibro medio che modera gli effetti).

 

Ricapitolando – Grafologicamente e psicologicamente

in considerazione della complessità e particolarità del personaggio

 

Il segno acuta gli fornisce l’arguzia, il mantiene il rigo esprime tutta la sua costanza nell’ impegno, parallela gli dà quel tecnicismo necessario che rende più organizzata la sua azione, soprattutto nei momenti di confusione e concitazione (confusa), il segno ardita (e i ricci della spavalderia che la rafforzano)  trae forza e impulso dal suo ottimismo di fondo di riuscire in ogni circostanza, e la presenza della tenacia (angoli B) fa sì che gli altri lo rispettino nei suoi legittimi diritti: questi sono tutti elementi che gli consentono di ottenere dei validi risultati. La sua sicurezza interiore, che viene esteriorizzata con atteggiamenti baldanzosi e a volte  temerari, può attirare molte simpatie, soprattutto in coloro che sono timorosi o pieni di dubbi e che per questo ammirano maggiormente la sua (presunta) infallibilità. Anche il suo portamento si atteggia sempre alla sfida. Nei momenti di pericolo egli può essere addirittura un trascinatore.

Capace di atti eroici e di sorprendere con le sue scelte coraggiose e intrepide, è una persona che non rinuncia facilmente, soprattutto se lo scopo che si prefigge è nobile e degno. In tal caso egli fa onore al genere umano. Però, a causa della sua inclinazione alla supponenza, e alla scarsa riflessione, potrebbe commettere degli errori di valutazione (vezzosa civetteria 6 = vanità intellettuale).

 

Attitudini

Una persona con un concetto di sé così forte e intenso, con tale rigore operativo interiore e in stato di continua tensione è portata per lavori che richiedono sottigliezza e abilità discussiva, come le materie giuridiche e  in particolare l’avvocatura, per l’abilità nel colpire (acuta). Persona molto determinata e decisa, ama infatti puntualizzare, distinguere, ribadire, provocare. Sotto il velo della cultura egli nasconde la sua vanità intellettiva e un certo sprezzo generalizzato per eccessiva autostima. E’ portato anche per materie che richiedono molta logica, memoria, un buon livello di attenzione e tecnica: una di queste è stata per lui la stenografia.

(seguirà la versione in esperanto)

______________________________

Daniele Marignoni (1-a parte) introduzione alla grafoanalisi

               Daniele Marignoni  (grafoanalizo-enkonduko)
Il 1° esperantista italiano (precedentemente era già stato volapükista)
n. a Crema nel 1846
m. a Crema nel 1910
noto stenografo

Ĉar temas pri italo kaj samtempe pri la unua el italaj esperantistoj, kiu enkondukis Esperanton en Italujon, eksceptokaze mi skribas la artikolon en la ŝatata itala lingvo. Sekvos la esperanta versio. Oni estu pacienca!

Trattandosi in assoluto del primo esperantista italiano, che ha introdotto l’esperanto in Italia, eccezionalmente scrivo l’articolo anche nella cara lingua italiana. Seguirà la versione in esperanto. Portate pazienza! Non è un lavoro semplice quello dell’analisi grafologica

___________________

pag. 1 di 4 – scritto di Daniele Marignoni nel 1904 – età 58 anni

________________

Una premessa importante per comprendere a fondo la personalità di Marignoni

La scrittura di questo pioniere esperantista, in assoluto il primo esperantista italiano, non è di facile interpretazione, perché in essa ci sono degli spiccati riferimenti (psicologici e grafici) che lasciano, di primo acchito, assai perplessi. Essi sono:

1. innanzitutto, quegli svolazzi molto appariscenti e particolari situati in fine di parola, che tornano indietro su se stessi in modo ampio e spesso con movimento reciso e tronco (vedere sopra, ad esempio, la ‘o’ della  parola aŭgusto nella quinta riga dal basso), e fanno parte del segno ARDITA
2. e – dall’altro lato – quell’originalità di distinguere pensieri o citazioni attraverso l’impiego di una scrittura diversa: dritta piuttosto che pendente, quest’ultima a lui più congeniale (vedere un estratto dalla pag. 2, qui sotto).

1904 – scrittura di D. Marignoni

 

Per poter entrare subito nel vivo della personalità di Marignoni, occorre dunque individuare e incentrarsi sull’aspetto che psicologicamente appare il più evidente e in misura massiccia: quello della fermezza e della determinazione, rappresentato da tre segni ben precisi, con loro precisi intrinseci significati psicologici, che sono presenti in grado elevato in questa scrittura: MANTIENE IL RIGO, ANGOLI DEL TIPO B, ASTE RETTE.

Indici psicologici dei tre segni in questione:

• MANTIENE IL RIGO = l’orizzontalità della linea di base mantenuta dalle parole in tutto lo scritto denota costanza, capacità di previsione, progettualità e fedeltà agli impegni = è la vera fermezza di pensiero e di intenti. Gli opposti di questo segno sono ascendente (che darebbe l’entusiasmo o nel caso estremo il fanatismo) e discendente (che darebbe influenzabilità, debolezza fino al caso estremo della depressione = cedimento).
• ANGOLI B = grafia con due (o più) angoli appuntiti o smussati nelle lettere che per loro natura dovrebbero essere tonde – come la ‘o’,   la  ‘a’ e loro derivate. Gli angoli del tipo B denotano una capacità di resistenza più o meno marcata, a seconda del grado del segno. La si può vedere bene nella cifra ZERO della data “10 aŭgusto” in fondo alla pagina del primo scritto qui sopra incorporato = resistenza e tenacia che possono diventare anche testardaggine, danno un tormento interiore perché il soggetto  si aggrappa a qualcosa di solido per non essere trascinato via e per non dover abbandonare le proprie idee, convinzioni ed azioni. Ne risentirebbero la propria autostima e immagine.
• ASTE RETTE = la rigidità delle lettere minuscole maggiori (‘l’, ‘t’, ‘f’, ‘g’ ecc.)  non ammette repliche, altrimenti il soggetto tenderebbe a piegarsi, a rinunciare, a cedere. Esse denotano sempre una tensione, anche a livello muscolare.

Tutti e tre questi segni mirano alla fermezza in modo diverso, ma il vero segno della fermezza è proprio ‘mantiene il rigo’. Infatti, ciò che distingue un segno dall’altro dei tre suddetti è che: mentre angoli B danno un pensiero tormentato e le aste rette non ammettono replica, il mantiene il rigo presuppone una forma di consapevolezza e coscienza, intellettivamente e interiormente, poiché le ragioni sono già state vagliate e discusse in un dibattito interiore e sono state esaurite tutte le ‘prove in contrario’, e inoltre, col medesimo meccanismo, il soggetto si trova pronto ad accogliere altre ragioni e a discuterle internamente.

Ebbene, in un contesto di notevole fermezza e determinazione quale appare subito, anche visivamente, nella scrittura di Marignoni – data la presenza contemporanea dei tre segni che consolidano la fermezza già presente, può trovare spiegazione anche la presenza di un altro segno che potrebbe apparire in un primo momento addirittura contrario: ARDITA.

• ARDITA – scrittura tracciata con sicurezza, con protervia e tratti recisi = sicurezza intellettiva e morale.

Ardita, che fa perdere un po’ di serenità e potrebbe minare la fermezza presente, può essere vista in Marignoni come una forma di riequilibrio di una personalità tendenzialmente troppo esigente e precisa, pignola, ma con una visione lungimirante e nobile della vita (anche per la presenza di una logica non comune, data da ‘attaccata tra parole’). Nel caso specifico: l’alto ideale sociale rappresentato dalla lingua internazionale esperanto, che mira per se stessa a favoriree la comunicazione  tra popoli di lingue ed etnie diverse, è stato assunto da Marignoni come il preminente ideale da conseguire,e questo traspare anche dal contenuto del testo medesimo.

Ecco allora che l’arditezza (che porta all’audacia) applicata ad un nobile ideale non può che fare onore alla persona, anche se di per sé l’arditezza è una sicurezza intellettiva più soggettiva che oggettiva.

 

Nel prossimo articolo, ancora in preparazione, analizzerò un po’ più da vicino alcuni altri tratti di personalità di questo pioniere: il grado di egoismo/altruismo, l’ampiezza intellettiva, le capacità intuitive o meno, la qualità o meno dei rapporti interpersonali, l’energia psicofisica, la sua capacità percettiva, la chiarezza intellettiva o meno, le sue eventuali carenze o difetti: tutti ne possono avere, naturalmente….. La perfezione non è dell’essere umano, non credete?

___________________________________

Biografio pri É. Grosjean-Maupin

Émile Grosjean-Maupin 

franca esperantisto          artikolo aperinta en 1933, en la franca lingvo, okaze de lia forpaso – bv. iri al:  http://www.ipernity.com/doc/r.platteau/5874679/in/album/236310

_________________________________

          Vi mem povas konstati en la reto, ke informoj pri la personeco kaj karaktero de Grosjean-Maupin ne ekzistas, nek pri lia familio kaj privata vivo, kaj ke pri lia agado jes oni trovas kelkajn informojn. Efektive, dum la unua periodo, tiu de pionirado, estis tre grave agadi, agadi kaj ankoraŭ agadi por disvastigi la lingvon esperanton, kaj oni atentis prefere pri la konkreta aktiveco. Sed malantaŭ tiuj pioniroj ekzistas sentoj, aspiroj kaj ambicioj kaj Esperantujo permesis al kelkaj el ili ĝui prestiĝon kaj sociajn agnoskojn, tiom ke mi konkludas ke la esperanta afero, tiam sed eĉ nuntempe, por multaj ge-esperantistoj estas saltotabulo por sia persona esprimiĝo kaj sukceso.

Mi emas rimarkigi la specialan etoson travivitan de tiamaj pioniroj de esperanto, kiuj krome vivis en epoko (la komenco de la XX° Jarcento) dum kiu multaj estis la homaraj esperoj plibonigi la mondon kaj la homaran vivon, ĉiukampe: science, teknike, socie, politike, morale kaj arte…kaj lingve. Projektoj pri planitaj lingvoj tiuepoke estis multaj.

Kiam mi grafoanalizas personon, estas mia kutimo serĉi nur vere esencajn informojn pri li  kiel : sekso, aĝo kaj profesio. Tiaj tri informoj sufiĉas kaj nepras por skizi personecan portreton; nur poste mi serĉadas biografiajn notojn. Nu, pri Grosjean-Maupin, mi ne trovis  abundajn. Jen al vi, do etan biografion pri li. Sed certas, ke li estis valora esperanto-pioniro.

.

Émile Grosjean-Maupin naskiĝis en Francujo en 1863 kaj mortis en 1933. Li esperantiĝis en 1906 kaj okupiĝis ĉiam kaj preskaŭ ekskluzive pri lingvaj demandoj. Profesie li estis Emerita Direktoro de la Ŝtata Altlernejo por ge-blinduloj, en Parizo.

Multaj estas la recenzoj de li verkitaj kaj la prilingvaj artikoloj, kiuj aperis en gravaj gazetoj, inter kiuj la Revuo. Li estis konstanta redaktoro de Franca Esperantisto (de 1908 ĝis 1921). Ano de la LINGVA KOMITATO en 1909, Akademiano en 1920, li tuj fariĝis Direktoro de Komuna Vortaro, t.e. lingva sekci-estro en 1913 post la morto de Elb, dum la alia ekzistanta subsekcio pri teknikaj vortaroj fariĝis sendependa sub direkto de Verax. Grosjean-Maupin alportis la sperton de siaj multjaraj leksikologiaj laboroj. Kune kun Cart, en 1922 li publikigis en la kolekto de la Akademio “Vortaro de la Oficialaj Radikoj” montrante per specifaj presliteroj la plej gravajn vortojn, kiujn unue devas scii ĉiuj lernantoj de la lingvo. Li estis konsiderita la ĉefa leksikologiisto de Esperanto. Krom diversaj broŝuroj, li verkis france du gramatikajn verkojn: kun Aymonier Cours Méthodique d’Esperanto; kun Becker  Course élémentaire pratique d’apres la méthode combinée (1909).

Li estis ankaŭ tradukinto (La formortinta Amiko de Thiebaut) sed liaj plej gravaj verkoj estas la tre kompletaj kaj detalaj vortaroj E-franca, 1910  kaj  Franca-E, 1913 – kaj, fine, li estis la ĉefa aŭtoro kaj direktanto de la fama Plena Vortaro de Esperanto eldonita en 1930, nur esperante redaktita, kiu markas daton en la leksikologio de Esperanto.

Vi devas scii ke de 1907 ĝis 1910 la movado de Esperanto en Francujo enskribis la plej malgajan paĝon de sia historio kun multaj reciprokaj kontraŭpersonaj atakoj, diskutoj, kritikoj, kaj same en 1911 kun aliaj disputoj inter Cart kaj LINGVA KOMITATO unuflanke, Bourlet kaj la Revuo aliflanke. Ankaŭ la verko “Dictionnaire complet E-fr” de Grosjean-Maupin, tre zorge ellaborita, estis atakita pro la enmetitaj multaj vortoj neoficialaj kaj ofte kritikeblaj. Tiuj disputoj eniris en la pli grandan diskuton inter la kelkfoje netoleremaj “fundamentistoj” kaj la kelkfoje malseveraj “neologistoj”, disputoj eĉ pli akraj pro la freŝdata skismo de Ido, kaj pro la malnova konkurado inter la du grupoj de eminentuloj. Je la fino tiu konkurado estingiĝis iom post iom, tre malrapide, kaj je la fino Cart proklamis la servojn, kiujn Grosjean-Maupin faris al Esperanto (el encikolpedio eld. 1933)

Grosjean-Maupin konvinkiĝis je certa momento, iamaniere, ke “la evoluo, t.e. la sorto de Esperanto kuŝas, kiel diras la Deklaracio de la Akademio, en la manoj de la Esperantistoj” kaj li mem  en la enciklopedio (je la paĝo 207) klare precizigas ke ĉiuj Esperantistoj inkluzive de recenzistoj, gazetistoj kaj verkistoj devas severece “atenti ne nur siajn proprajn lingvajn bezonojn kaj facilecojn sed ankaŭ la ĝeneralajn superajn interesojn de la movado”, kaj invitas tiel: “ne akceptu ĉion ajn tro facile kaj senkritike. Ni akceptu nur la lingvajn novaĵojn [neologismojn kaj novajn terminojn] kiel definitivajn kiam ili estos kontrolitaj kaj kribritaj de la vivo kaj ankaŭ konfirmitaj de la Lingvaj Institucioj, supera aŭtoritato registranta la efektivan lingvan evoluon”.

Pri liaj psikaj fundamentaj sintenoj kaj bazaj psikaj dinamismoj mi sendas la leganton al la skribo-analizado en la antaŭa artikolo, esperante ke ĝi ĵetu lumeton sur lian konflikteman sintenon.

  el vikipedio

https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k14147803/f1.highres